Από Άρτεμις Μπάμπι
Η ακμή και η παρακμή της, ήταν απόλυτα συνδεδεμένη με την πολυκύμαντη ζωή και τη μοίρα μιας οικογένειας που έζησε τον αστικό της μύθο και την απόλυτη χλιδή στην Πάτρα της δεκαετίας του ΄50 και του ΄60 και κατέληξε να αποτελεί συνώνυμο της οικονομικής της ευμάρειας, μέχρι να αρχίσει η σχεδόν μυθιστορηματική αποκαθήλωση από το βάθρο της. Στα πολυτελή της δάπεδα περπάτησαν πολιτικά πρόσωπα, καλλιτέχνες, διεθνείς προσωπικότητες, ακόμη και βασιλείς - όπως αυτοί της Σουηδίας - που μεταξύ πρωτοκόλλου και χαλάρωσης, άπλωσαν τη χρυσόσκονή τους στα πολυτελή της έπιπλα και ενέγραψαν την παρουσία τους στην… αύρα των αρχιτεκτονικών μερών της και στο …βιογραφικό τής διατηρητέας μνήμης της. Η βίλλα του Λαδόπουλου, κατασκευασμένη στα 1954, υπήρξε όχι απλώς ένα πολυτελές, αλλά ένα πρωτοποριακό για την εποχή του κτίριο, που είχε ακόμη και φύλλα χρυσού στα μάρμαρα των τεσσάρων μπάνιων του. Ένα κτίριο που διέθετε στις αρχές της δεκαετίας του '50 κλιματισμό. Συγκεκριμένα το πρώτο σύστημα κλιματισμού στην Ελλάδα!
Η βίλλα, χτισμένη σε ένα οικόπεδο 8 στρεμμάτων, επί της παλιάς εθνικής οδού Πατρών-Πύργου στην Ακτή Δυμαίων 52, είχε δύο εισόδους. Μία βοηθητική στη βόρεια πλευρά, από την οδό Κερασόβου και μια κεντρική από την Ακτή Δυμαίων με δίφυλλη πόρτα για είσοδο αυτοκινήτου στο μέσο της και δύο μονόφυλλες πόρτες στα δεξιά και τα αριστερά.
Μέσα στο οικόπεδο, υπήρχαν διάφορα είδη δέντρων καθώς και διαμορφωμένοι χωματόδρομοι, ενώ η μάντρα ήταν κατασκευασμένη από λαξευτές πέτρες με σιδερένια κιγκλιδώματα.
Συνολικά οι δύο όροφοι του πολυτελούς κτιρίου έχουν έκταση 785 τετραγωνικών (με ισόγειο 417,90 τ.μ. και α΄ όροφο 367 τ.μ.). Περιμετρικά του κτιρίου και σε ύψος από 1 έως 1,20 μέτρα, υπήρχε επένδυση με λαξευτές πέτρες, η οποία ακολουθούσε και στις βεράντες του ισογείου.
Στην πλαϊνή όψη, είχε ημικυκλικό χώρο (αίθουσα παιχνιδιών) με τζαμαρίες, πάνω από τον οποίο βρίσκεται ο εξώστης του πρώτου ορόφου.
Τα δάπεδα ήταν από ξύλο, μάρμαρο και μωσαϊκό ανάλογα με τη χρήση του κάθε χώρου.
Στο εσωτερικό του κτιρίου, υπήρχε σύστημα θέρμανσης με καλοριφέρ και σύστημα κλιματισμού, ενώ στην οροφή, υπήρχε μια τεράστια δεξαμενή νερού που μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες των μπάνιων για πολλές μέρες σε περίπτωση διακοπής της υδροδότησης.
Το ισόγειο, 417,90 τ.μ. αποτελείτο από χώρο εισόδου με βεστιάριο και W.C. Το δάπεδο ήταν μαρμάρινο, ενώ ο χώρος εισόδου συνέδεε τη σκεπαστή βεράντα της πρόσοψης με το εσωτερικό του κτιρίου.
Στο ισόγειο και στη συνέχεια της εισόδου, βρισκόταν επίσης χώρος καθιστικού με τζάκι. Ο χώρος είχε ξύλινο δάπεδο, τζάκι, ξύλινες επενδύσεις στους τοίχους και την ξύλινη σκάλα, η οποία οδηγεί στον πρώτο όροφο.
Το σαλόνι χωριζόταν από το χώρο του γραφείου με μια ξύλινη συρόμενη δίφυλλη πόρτα ενώ ήταν ενιαίος χώρος με την ημικυκλική αίθουσα παιχνιδιών. Τα δάπεδα σαλονιού και γραφείου ήταν ξύλινα, ενώ της αίθουσας παιχνιδιών, ήταν από λευκό μάρμαρο, με κυκλικά σχέδια από μαύρο μάρμαρο. Οι τοίχοι του γραφείου του Γιώργου Λαδόπουλου ήταν επενδυμένοι με ξύλο και έτσι παρέμειναν.Η αίθουσα παιχνιδιών είχε σε όλο το ημικυκλικό τμήμα της τζαμαρίες και επικοινωνούσε με τη βεράντα, καθώς και με τον κήπο. Στο ισόγειο επίσης υπήρχαν τρία δωμάτια τού προσωπικού με ξύλινο δάπεδο, τα οποία επικοινωνούσαν με διάδρομο με τους πίσω βοηθητικούς χώρους, που περιελάμβαναν δύο κουζίνες, και ένα w.c. Το δάπεδο ήταν από μωσαϊκό.
Ο πρώτος όροφος 367 τ.μ. αποτελείτο από χωλ, 8 δωμάτια και 3 μπάνια. Το δάπεδό τους ήταν ξύλινο ενώ των χώρων υγιεινής, από μάρμαρο.
Στην πρόσοψη και στη νότια όψη υπήρχαν βεράντες με δάπεδο από μάρμαρο, ενώ στη βόρεια όψη υπήρχαν δύο μπαλκόνια.
Αξιοσημείωτο είναι και το υπόγειο του κτιρίου που κάλυπτε όλο το χώρο του ισογείου. Τμήμα του, περίπου 50 τ.μ. είχε ύψος περίπου 2 μέτρα και σε αυτό υπήρχε κτιστή δεξαμενή πετρελαίου, μαρμάρινες σκάφες και πλυντήρια.
Στο πίσω μέρος του οικοπέδου υπάρχει ακόμη ένα μικρό κιόσκι 39,50 τ.μ. το οποίο ο Γιώργος Λαδόπουλος ονόμαζε, κυνηγετικό περίπτερο.
Οι άνθρωποι της Εμπορικής, αντιμετωπίζουν το κτίριο σαν ένα μικρό αρχιτεκτονικό «διαμάντι». Ένα μονόπετρο, που ανασύρθηκε από τα… σκουπίδια.Σεβάστηκε αρχιτεκτονικά όλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και τα υλικά του κτιρίου και κυρίως του ξύλινου δαπέδου, που είναι φτιαγμένο από μικρά ξύλινα πλακάκια, που διέτρεχε όλους τους χώρους, τις σάλες και τα δωμάτια και το οποίο ανακατασκευάστηκε με τον ίδιο τρόπο. Από ένα μικρό κομμάτι της κουπαστής τής σκάλας, οι τεχνικοί της κατάφεραν να την επαναφέρουν στην παλαιά της μορφή. Προχώρησαν μάλιστα σε ειδική διαμόρφωση των χώρων, προκειμένου να στεγάσει εκεί ένα μικρό κατάστημά της και τις υπηρεσίες τής Περιφερειακής Διεύθυνσης Πελοποννήσου.
Η νέα Διοίκηση της Τράπεζας ωστόσο «πάγωσε» τα σχέδια της μεταστέγασης και άνοιξε το σενάριο της πώλησης του κτιρίου, για το οποίο αναμένεται να χυθεί ακόμη πολύ μελάνι.
Η ακμή και η παρακμή της, ήταν απόλυτα συνδεδεμένη με την πολυκύμαντη ζωή και τη μοίρα μιας οικογένειας που έζησε τον αστικό της μύθο και την απόλυτη χλιδή στην Πάτρα της δεκαετίας του ΄50 και του ΄60 και κατέληξε να αποτελεί συνώνυμο της οικονομικής της ευμάρειας, μέχρι να αρχίσει η σχεδόν μυθιστορηματική αποκαθήλωση από το βάθρο της. Στα πολυτελή της δάπεδα περπάτησαν πολιτικά πρόσωπα, καλλιτέχνες, διεθνείς προσωπικότητες, ακόμη και βασιλείς - όπως αυτοί της Σουηδίας - που μεταξύ πρωτοκόλλου και χαλάρωσης, άπλωσαν τη χρυσόσκονή τους στα πολυτελή της έπιπλα και ενέγραψαν την παρουσία τους στην… αύρα των αρχιτεκτονικών μερών της και στο …βιογραφικό τής διατηρητέας μνήμης της. Η βίλλα του Λαδόπουλου, κατασκευασμένη στα 1954, υπήρξε όχι απλώς ένα πολυτελές, αλλά ένα πρωτοποριακό για την εποχή του κτίριο, που είχε ακόμη και φύλλα χρυσού στα μάρμαρα των τεσσάρων μπάνιων του. Ένα κτίριο που διέθετε στις αρχές της δεκαετίας του '50 κλιματισμό. Συγκεκριμένα το πρώτο σύστημα κλιματισμού στην Ελλάδα!
Η βίλλα, χτισμένη σε ένα οικόπεδο 8 στρεμμάτων, επί της παλιάς εθνικής οδού Πατρών-Πύργου στην Ακτή Δυμαίων 52, είχε δύο εισόδους. Μία βοηθητική στη βόρεια πλευρά, από την οδό Κερασόβου και μια κεντρική από την Ακτή Δυμαίων με δίφυλλη πόρτα για είσοδο αυτοκινήτου στο μέσο της και δύο μονόφυλλες πόρτες στα δεξιά και τα αριστερά.
Μέσα στο οικόπεδο, υπήρχαν διάφορα είδη δέντρων καθώς και διαμορφωμένοι χωματόδρομοι, ενώ η μάντρα ήταν κατασκευασμένη από λαξευτές πέτρες με σιδερένια κιγκλιδώματα.
Συνολικά οι δύο όροφοι του πολυτελούς κτιρίου έχουν έκταση 785 τετραγωνικών (με ισόγειο 417,90 τ.μ. και α΄ όροφο 367 τ.μ.). Περιμετρικά του κτιρίου και σε ύψος από 1 έως 1,20 μέτρα, υπήρχε επένδυση με λαξευτές πέτρες, η οποία ακολουθούσε και στις βεράντες του ισογείου.
Στην πλαϊνή όψη, είχε ημικυκλικό χώρο (αίθουσα παιχνιδιών) με τζαμαρίες, πάνω από τον οποίο βρίσκεται ο εξώστης του πρώτου ορόφου.
Τα δάπεδα ήταν από ξύλο, μάρμαρο και μωσαϊκό ανάλογα με τη χρήση του κάθε χώρου.
Στο εσωτερικό του κτιρίου, υπήρχε σύστημα θέρμανσης με καλοριφέρ και σύστημα κλιματισμού, ενώ στην οροφή, υπήρχε μια τεράστια δεξαμενή νερού που μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες των μπάνιων για πολλές μέρες σε περίπτωση διακοπής της υδροδότησης.
Το ισόγειο, 417,90 τ.μ. αποτελείτο από χώρο εισόδου με βεστιάριο και W.C. Το δάπεδο ήταν μαρμάρινο, ενώ ο χώρος εισόδου συνέδεε τη σκεπαστή βεράντα της πρόσοψης με το εσωτερικό του κτιρίου.
Στο ισόγειο και στη συνέχεια της εισόδου, βρισκόταν επίσης χώρος καθιστικού με τζάκι. Ο χώρος είχε ξύλινο δάπεδο, τζάκι, ξύλινες επενδύσεις στους τοίχους και την ξύλινη σκάλα, η οποία οδηγεί στον πρώτο όροφο.
Το σαλόνι χωριζόταν από το χώρο του γραφείου με μια ξύλινη συρόμενη δίφυλλη πόρτα ενώ ήταν ενιαίος χώρος με την ημικυκλική αίθουσα παιχνιδιών. Τα δάπεδα σαλονιού και γραφείου ήταν ξύλινα, ενώ της αίθουσας παιχνιδιών, ήταν από λευκό μάρμαρο, με κυκλικά σχέδια από μαύρο μάρμαρο. Οι τοίχοι του γραφείου του Γιώργου Λαδόπουλου ήταν επενδυμένοι με ξύλο και έτσι παρέμειναν.Η αίθουσα παιχνιδιών είχε σε όλο το ημικυκλικό τμήμα της τζαμαρίες και επικοινωνούσε με τη βεράντα, καθώς και με τον κήπο. Στο ισόγειο επίσης υπήρχαν τρία δωμάτια τού προσωπικού με ξύλινο δάπεδο, τα οποία επικοινωνούσαν με διάδρομο με τους πίσω βοηθητικούς χώρους, που περιελάμβαναν δύο κουζίνες, και ένα w.c. Το δάπεδο ήταν από μωσαϊκό.
Ο πρώτος όροφος 367 τ.μ. αποτελείτο από χωλ, 8 δωμάτια και 3 μπάνια. Το δάπεδό τους ήταν ξύλινο ενώ των χώρων υγιεινής, από μάρμαρο.
Στην πρόσοψη και στη νότια όψη υπήρχαν βεράντες με δάπεδο από μάρμαρο, ενώ στη βόρεια όψη υπήρχαν δύο μπαλκόνια.
Αξιοσημείωτο είναι και το υπόγειο του κτιρίου που κάλυπτε όλο το χώρο του ισογείου. Τμήμα του, περίπου 50 τ.μ. είχε ύψος περίπου 2 μέτρα και σε αυτό υπήρχε κτιστή δεξαμενή πετρελαίου, μαρμάρινες σκάφες και πλυντήρια.
Στο πίσω μέρος του οικοπέδου υπάρχει ακόμη ένα μικρό κιόσκι 39,50 τ.μ. το οποίο ο Γιώργος Λαδόπουλος ονόμαζε, κυνηγετικό περίπτερο.
Οι άνθρωποι της Εμπορικής, αντιμετωπίζουν το κτίριο σαν ένα μικρό αρχιτεκτονικό «διαμάντι». Ένα μονόπετρο, που ανασύρθηκε από τα… σκουπίδια.Σεβάστηκε αρχιτεκτονικά όλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και τα υλικά του κτιρίου και κυρίως του ξύλινου δαπέδου, που είναι φτιαγμένο από μικρά ξύλινα πλακάκια, που διέτρεχε όλους τους χώρους, τις σάλες και τα δωμάτια και το οποίο ανακατασκευάστηκε με τον ίδιο τρόπο. Από ένα μικρό κομμάτι της κουπαστής τής σκάλας, οι τεχνικοί της κατάφεραν να την επαναφέρουν στην παλαιά της μορφή. Προχώρησαν μάλιστα σε ειδική διαμόρφωση των χώρων, προκειμένου να στεγάσει εκεί ένα μικρό κατάστημά της και τις υπηρεσίες τής Περιφερειακής Διεύθυνσης Πελοποννήσου.
Η νέα Διοίκηση της Τράπεζας ωστόσο «πάγωσε» τα σχέδια της μεταστέγασης και άνοιξε το σενάριο της πώλησης του κτιρίου, για το οποίο αναμένεται να χυθεί ακόμη πολύ μελάνι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου